DEURBRAAK

DEURBRAAK
Geskryf deur Fanus Strydom
1246 woorde

Vanuit die slaapvertrek hoor sy haar roep waar sy in die voorhuis besig is om vir die vrou ‘n kommetjie sop te maak.
“Tsk…tsk…tsk…” klik sy peinsend haar tong, terwyl sy stadig roer aan die pot op die vuur voor haar. Sy besef haar tyd kom vining nader.
Hanna fluister saggies in die soppot in: “Sy’s nie gereed nie…”
Deur al haar jare as vroedvrou het sy gewoond geraak daaraan dat die moeders gewoonlik tog úítsien na die geboorte van hul kind, al bly dit maar ‘n angswekkende ervaring. Veral die eerste keer…
Maar díe vrou was anders.
Iets is fout…

“Hanna…!!” roep sy weer.
Sy proe vir oulaas aan die sop voor sy bietjie opskep in ‘n erdebakkie. Toe sy daarmee uitstap kamer toe maak sy seker die water in die groot pot word nie té warm nie. En die linnedoeke lê gereed waar sy hulle oopgesprei het…
“Mevrou…?”
“Wat maak jy…?”
“Ek het vir mevrou bietjie groentesop gemaak. En ‘n kraakvars broodjie van die kole af…”
“Ek soek nie sop, of brood nie…”
“Ag nee, mevrou…jy móét iets eet…jy kan nie so aangaan nie…” Sy trek die houtstoel nader om haar te voer. En haar dalk bietjie op te beur. “My oorle’ moeder het altyd gesê: ““…Hannakind, kammene kumi…as jy nie eet nie, kan jy niks gedoen kry nie…””
Maar die vrou pluk haar kop weerbarstig anderpad.
“Ek het jou gesê ek wil niks eet nie, verdomp…!”
Hanna sug gedienstig en begin die gemors opvee waar dit tussen haar hygende borste beland het.
“Ai mevrou…hoekom is mevrou so kwaad…?” waag sy versigtig.
Vir ‘n oomblik gluur die vrou gebelg terug na haar…Sy sien sy die weersin in haar oë, asof sy besef Hanna verstaan haar beter as sy self…
“Met wie dink jy praat jy…?” kap sy bitsig. Maar ‘n vlymskerp kramp dwing haar meteens genadeloos terug teen die skaapvel karos onder haar…
Hanna staan stadig op en kyk vir ‘n oomblik besorgd terug na die stoeiende vrou. Dan draai sy om:
“Jammer mevrou…ek sal in die voorhuis gaan wag. Roep maar as mevrou my nodig kry…”
Toe voel sy die koue, natgeswete hand in hare:
“Nee, moenie loop nie. Sit hier by my…asseblief…”
“Natuurlik, mevrou…”
Sy begin saggies huil.
“Hoekom skop hulle skielik so…dink jy daar is fout…?”
Hanna leuen vorentoe en voel versigtig oor haar opgeswelde maag…haar kop eenkant toe gedraai, asof sy na iets luister…

“Lê soontoe…vir wat moet jy altyd so óp my lê…!?”
“Jammer boetie…ek wil maar net naby jou wees…”
“Gmf…ek kannie dieselfde sê van jóú nie…!”
“Hoekom nie, boetie…?”
“Man, ek’s nie jou “boetie” nie! Ek is die oudste. Die éérsgeborene…verstaan jy my mooi…!?”
“Ja ouboet…ek is jammer. Ek skuif op…”
“En kry jou verdomde elmboog uit my sy uit…”
“Ja ouboet…”

Hanna lig haar hande stadig van die vrou se maag af op en vee besorgd die sweet van haar voorkop af met ‘n klamgemaakte linnelap:
“Hulle is maar net opgewonde om uit te kom, mevrou…daar’s nie fout nie.”
“Maar hoekom twee…!?”
Sy is nie seker of dit vrees, of woede is wat met mekaar stoei op die vrou se gesig nie…?
“Mevrou…?”
“Ek het gevra vir een…. nie twéé nie!”
Meteens kyk Hanna liewers anderpad…onthou weer hartseer hoe graag sy ook eens op ‘n tyd ‘n kindjie van haar eie wou hê…, maar dit was haar nie beskore nie.
“Dis my verdiende loon…” murmureer die vrou voort en kreun opnuut weer van ‘n volgende steekpyn uit haar onderlyf.
“Waarvan praat mevrou…?”
“Jy wéét wat ek bedoel…” antwoord sy bitter. Haar donker oë wyd oopgesper.
Hanna weet dis nie vir háár om te oordeel nie…sy prober haar troos:
“Ag mevrou…wat gebeur het, het gebeur…”
“Maar hoe gaan ek vir hulle sorg? Ek het nie ‘n man nie en die pa is skoonveld…!”
In daardie oomblik besef Hanna dat dit bangheid is wat sy sien…en spyt. Nie woede nie.
“Die Here sal sorg mevrou…Sy genade is áltyd vonkelnuut…elke dag…”
Maar sy hoor nie. Sy draai net haar kop stadig weg, terwyl stilblink trane onkeerbaar oor haar koorsrooi wange rol…
“Nie na wat ek gedoen het nie…”
Hanna keer saggies die trane met die agterkant van haar hand.
“Hy sál mevrou…. ek belowe…”

“Ouboet…….boetie…?”
“Wat…!!?”
“Slaap jy…?”
“Hoe kan ek verdomp slaap met jou alwéér hier teenaan my… en vir wat skop jy aan my…!!?”
“Jammer ouboet…mag ek jou iets vra…?”
“Man, ek moer jou sommer…wat is dit…!?”
“ Is jy ook bang…?”
“Bang!? Vir wat…!?”
“Om uit te gaan…”
“Is jy blêddie mal, ek kannie wág nie…! Pasop…jy koek alweer jou naelstring met myne…!!”
“Ag askuus, ouboet…”

Hanna sien die gewoel onder die vrou se styfgespande maagvel…
Dis tyd.
Sy staan op om die warmwater en die doeke te gaan haal. Agter haar hoor sy haar kerm…

“Ouboet…?”
“Wat…!?”
“Mag ek jou nog iets vra…voor ons uitgaan?
“Wat nóú weer…?
“Hoekom is jy so kwaad vir my…?”
“Man, shurrup en skuif op! Suig jou dessitse duim…!”
“Nee…”
“Wat……!?”
“Ek sê nee…Ek wil eers weet hoekom jy so kwaad is vir my…?”
“Ek waarsku jou…skuif agtertoe!”
“Moenie aan my stamp nie, broer…”
“Verdomp, ek is éérste…!”
“Ek weet jy’s eerste, maar vir wat is jy so kwaad vir my…sê my…!”
“Want jy’s ‘n banggat…en ‘n snotkop…!”
“Maar wat het ek aan jóú gedoen…?
“Jy’s híér…en jy’s in my pad…!”

Sonder waarskuwing pluk haar kop wild agteroor:
“Hanna….!! o Here tog, help my…!!”
Hanna bondel die karos haastig onder haar booggebuigde rug in en sprei haar bene versigtig oop:
“Ek is hier, mevrou…kom, haal diep asem soos ek jou geleer het…”

“Gee pad voor my…!”
“Moenie so aan my stamp nie, ouboet…”
“Dis dit…! Hier moet ek uit…!”

Meteens bal ‘n bebloede vuisie by haar lende uit en spoel bloedpienk water om haar oor die vloer…
“Daarsy mevrou…DRUK…!”
Hanna pluk die rooi toutjie tussen haar lippe uit en bind dit vining om die eersteling se pols…
“Jy’s die éérsgeborene…!” verklaar sy opgewonde.
Maar net so skielik verdwyn dit weer terug…

“Ouboet wag!!…asseblief…voor jy gaan…”
“Wat…?”
“Kan ons vrede maak…voor ons uitgaan…?”
“Ek veronderstel…maar doen dit gou. Ek’s oppad…!”
“Kan ek ‘n laaste drukkie kry…asseblief…?”
“Ag verdomp…kom hier…”
“Dankie ouboet…”
“Hey, wat máák jy!? Nee…! Moet my nie so…ag…..ter……oor…….buig………nie!!!”
“Totsiens, boetie…!! Sien jou aan die anderkant…!”

Eensklaps verskyn ‘n nuwe koppie met uitgestrekte armpies tussen die hygende vrou se bene. Kort op sy hakkies volg ‘n rooigebalde vuis met ‘n toutjie om die pols…

Genade, mevrou…!” lag Hanna verbaas. “Dis die eerste keer dat ek só iets sien…!”
“Wat is dit…?” hyg die vrou uitgeput.
Die tweede enetjie het éérste uitgekom…! Kyk hier, hy’s prágtig…!”
Sy wikkel gou die seuntjie in ‘n doek toe en plaas hom versigtig op sy ma se bors.
Agter hom gil sy ouboet verbete…

“Wat gaan mevrou hulle noem…?” vra Hanna terwyl sy die tweede seuntjie ook vining toewikkel en probeer troos.
“Daardie ene se naam is “Serag” …” fluister die vrou en kyk na die kind in Hanna se arms.
Hanna wys na die slapende seuntjie op haar bors:
“En daai enetjie…” vra sy.
“Ek weet nie…wat dink jy…?”
“Noem hom “Peres” ” antwoord Hanna met trane in haar oë.
“ Hoekom “Peres”…?” vra die vrou.
Hanna lag uitgelate en vee die trane van háár én die vrou se wange af:

“Want kyk hoe het hy éérste deurgebreek…!”

Gebasseer op die verhaal van Tamar en die geboorte van haar tweelingseuns, Peres en Serag.
Genesis 38

© Fanus Strydom

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag