Die aarde bid

Here, gooi tog soms U skadu
voor die son wat vurig woed
en laaf my vir ‘n oomblik –
kyk my wonde,
sien my bloed.

Steek tog net U hand uit
van daar af waar U woon
soos ‘n voeler deur die hemele
en soek na my –
U skeppingskroon.

Raak aan my met U vingerpunt,
streel liggies oor die ronding van my lyf
hier waar ek
– tussen niks en weinig –
sonder ophou deur die ruimte dryf.

Keer my met u palm,
halt my in my vlug.
My asem jaag van moegheid –
hoor hoe Godsverlaat en moedeloos
ek oor my verwoesting sug.

Laat rus my soos ‘n kleinood
in die holte van U skoot
en buig U hoof,
spits U ore
vir die uitkreet van my nood.

Dwing my om ‘n oomblik
in U teenwoordigheid te staan.
Sus my teen U bors, Heer
en wys my dat U omgee –
alvoor U my laat gaan.

© Carma Shaw
9 Februarie 2018