Die mossie.

Die mossie.

In die sewentiger jare het ons onbesorg en sorgvry grootgeword. Ons het grootgeword voor die tyd van televisie en sosiale media.

Ons ouers was hardwerkend en tye wat ons saam spandeer het, was baie kosbaar en min.

Piekniek in die droë rivierloop en braai in die veld was ons tydverdryf as pa se werk, as treindrywer dit toegelaat het.

Baie aande sou ons draaitjies gaan ry het en een aand sal ek nooit vergeet. Styf teen mekaar ingedruk voor in die bakkie was die opwinding groot – pa was in opgewekte bui.

Pa Jan, regtig platjie wat hy is, het natuurlik reeds sy plan agtermekaar gehad. Ons het lekker gelag en gesels toe ons rustig in die tweespoorpad ry. Pa was natuurlik die ene hanswors met sy stories en veral sy spookstories het ons aan sy lippe laat hang.

Die maan het flou geskyn en het net af en toe agter die wolke uitgeloer. Met afgedraaide ruite kon ons die naggeluide om ons hoor. Die naggeluide was soos mens dit net in die vlaktes van Namibië se Suide-kontrei kon beleef. Pa stop by ʼn versamelvoëlnes om vir ons die “woonstelle” in die groot nes uit te wys toe hy ʼn mossie gewaar wat doodstil in die motorligte se baan sit.
Ouboet Nico wou oplaas net dat pa vir hom die mossie vang. So gesê, so gedaan.

Opgewonde het Nico die mossie in sy groot seunskindhande vasgehou en planne beraam hoe hy hom sou makmaak.

Eensklaps ruk en sluk die klein Mazda bakkie en die volgende oomblik ruk die bakkie tot stilstand. Pa probeer so ʼn keer of wat die bakkie weer aan die gang kry, maar sonder sukses.
“Vanaand slaap ons maar hier in die veld”, probeer pa ons twee troos.

“Dit is reg so pappa”, hou ek my ewe braaf.

“Pa!, nee pa! Ek wil huis toe gaan!”, versoek Nico met ʼn baie duidelike bewe in sy seunsgrowwe stem.

Ons het nog so tydjie daar gesit in pikdonker toe pa lekker uit sy keel lag terwyl hy die bakkie aanskakel en stadig wegtrek.
Ons het lekker saamgelag, met Nico hoorbare verligting in Nico se stem dat ons nie die nag in die donker veld moet deurbring nie.

Toe ons voor die huis stilhou, kom Nico se stem so ewe verslae: “Pa, my mossie wil nie wakker word!”.
Nodeloos om te sê, die seunshande se greep op die mossie was net te veel.

My mamma Fonna se woorde sal my altyd bybly:
“My kind, die lewe is vol opwinding, maar is ook baie broos. Hou die lewe vas met ʼn oop hand anders druk jy dalk net te hard en verlep die blom in jou hand.”

©Marlene Erasmus
19/03/2022
(446 woorde)

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag