Eendag, lank terug.
Daar is ‘n stemmetjie wat my vermaan,
waarom bly jy dan net daar stom staan?
Môre, as die maan in stilte ondergaan,
sal jy ook nie meer vir haar bestaan.
Nou moet ek eens en altyd man staan
en vir jou neem in ‘n wilde wentelbaan,
met ‘n mag wat net ons kan verstaan,
wil ek dat ons hulle asems wegslaan!
Daai diep blou van jou oë gryp my aan,
jou teenwoordigheid laat alles vergaan.
Ek vra dat jy myne sal wees in naam,
blou oog nooi, ons twee hoort saam!
Net daar staan ons onder die maan,
diep aangedaan, stil bly ons staan,
en die vreugde wat in ons omgaan
laat tyd en die werklikheid vergaan.
31/03/2016 © C. du Plessis
Amaspoke
Ek wou nog altyd skryf en het uiteindelik laas jaar 'n bundel uitgebring. Ek bedink nie spesifiek 'n skrywe nie, dit kom spontaan en op ingewing van die oomblik. Ek sal enige kommentaar, sleg of goed, aanvaar met ope arms.
2 Kommentare
-
neels
Soos Arnold dit stel, mag die droom bewaarheid word
Maak 'n opvolg-bydrae
Jy moet aangemeld wees om 'n kommentaar te plaas.
Arnold
Wat 'n belowende vooruitsig, mag die droom bewaarheid word.