Die wêreld is aan die verander

My hart was diep bedruk omdat Buurdorp strome reën (of seën) kry, maar hier bly dit kurkdroog. Ongeag dat ons veronderstel is om midde-in die reënseisoen te staan, word die swembad word al hoe leër en die gras begin plek-plek vergeel.

Dit gebeur toe ook dat ons laat een nag kennis kry dat Buurdorp ʼn geweldige hoëveld-storm gehad het terwyl die druppels hier net die reuk van stof losgewoel het. Die gedagte om weer vars vloeiende water te sien is moeilik om te onderdruk, daarby het Guppy ʼn uitstappie nodig en ons besluit om na die naaste spruit (wat ook as grens tussen die dorpe dien), te gaan voete natmaak.

Die eerste dag van die nuwe jaar is gewoonlik maar stiller aangesien meeste nog eers laasnag se partytjie-roes moet afslaap voordat hul bloedbelope oë die skerp sonlig kan hanteer. Dus, sou ek my oë vir ʼn wyle toemaak, kon ek my maklik verbeel ek is midde-in die paradys. Geen motors, geen stappers of drawwers, geen vissermanne … net die wonderlike stilte en luide voëlsang. Stadig en diep trek ek die geur van gesnyde gras en warm goudgeel sonlig in. Ek IS in die paradys en my hart sing!

Die spruit is egter in volle vloed en selfs die weelderige grasperk lê gedeeltelik onder water. Die kakofoniese lawaai van swerms voëls is hier-en-daar genoeg om enigeen te laat weghardloop. Alhoewel ek en Guppy al vantevore so ʼn oorstroming beleef het, het nie een van ons twee al ooit visse op die gras sien swem nie! Dit wriemel van die blink swart lywe soos hulle op die grasperk speel. Sommer groot skole, elke vis ten minste die lengte van my lang arm. Miskien kielie die gras hul jeukerige pense en daarom waag hulle dit ewe dapper buite hul veilige habitat, salig onbewus dat die opgewonde spelery dalk onnodig aandag sal trek.

Oënskynlik het alle spesies ʼn ingebore nuuskierigheid en onbeskryflike lus vir avontuur en Guppy is verseker geen uitsondering nie. Met ʼn bietjie aanmoediging plas sy ook oor die nat gras om ʼn potensiële speelmaat te besnuffel, maar hierdie glibberige platpens-lang-snor-gedoente wil nie stilstaan vir ʼn kennismaking wat dalk op ʼn onbeplande ontbyt mag uitloop nie. En dit is hier waar die arme dierasie weereens haar vermoë om op die water te hardloop ten toon stel! Sy spring ore, pens en vier bene bokant die water uit, maak vinnige hardloop bewegings in die lug voordat sy terug in die water plons en met ʼn verblindende spoed verby katrol. Dit is wonderlik wat skrik aan mens en dier kan doen en ʼn vertoning van adrenalien op sy beste. Veilig maar duidelik gespanne, en met bietjie aanmoediging waag sy dit nog ʼn paar maal nuuskierig terug.

Verder teen die stroom af, daar waar die water heelwat dieper is en waar die wilgerboom se takke saggies in die water swiep, daar is haar gunsteling plek om te swem. Vandag kom sy egter met ui in die bek terug wal toe. Goed! Iemand het dalk sy ui verloor maar Ano se skroewe is nog min of meer op hul plek… Ek mag dalk al ʼn varkie of so verloor het, maar my UIE is nog almal in die laai.

Voorspoedige 2019! *** Who-hoo!

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag