‘n Skouerhoogte tameletjie (woord telling 966)

Hier in Ekurhuleni (die ou Oos-Rand) kan ons seker nie te veel kla oor dienslewering nie. Miskien is dit ‘n geval van die padda wat so stadigaan saam met die water warm gemaak word en het ons die geleidelike agteruitgang nie so vreeslik baie agtergekom nie. Die paaie in die dorp self en omliggende woongebiede is darem redelik sonder gate al lyk dit na ‘n heel ander storie soos die dorp verder uitbrei na die plotte toe.

Selfs al is daar ‘n klagte, word dit selde deur gewillige ore aangehoor. More is mos nog ‘n dag en Kersfees kom ook. Mens kan behoorlik voel hoe daar sleepvoet gewerk word. Om tot ‘n laer rat oor te skakel en in Afrika-tyd te funksioneer is selfde aangenaam. Elke dag het genoeg van sy eie werk, maar ek sweer die groter meerderheid hoop dat more nooit sal gebeur nie, of verkieslik net tyd vir eet en slaap en geen werk.

Die stelsel werk so : die straatlamp of drie voor jou huis gee almal tegelyk in en alles lyk in die skielike stikdonker baie onheilspellend. Hierdie lampies het heel waarskynlik oorgegee weens die onbestendige kragtoevoer wat dán te veel is, dán te min. Daardie op-en-af kan ek dikwels waarneem op die elektroniese wekker want dit kan tot tien minute in twee weke vooruithardloop.

Terug na die straatligte. Nou moet ons ‘n plek bel, drie dorpe verder vanwaar jy woon en waar ons lank gelede verneem het dat dit die sentrale kantoor is. En moet ook nie dink jy gaan by ‘n toonbank staan nie. Jy het ‘n foon met baie klets-tyd nodig en moet nie skrik vir die rekening nie. Alle klagtes word by een nommer aangemeld en dan begin ons agter in die ry, heel dikwels baie vêr agter en om die hoek in die ry. Wanneer mens nou uiteindelik met ‘n lewende wese kan praat kan jy werklik net hoop dat dit iemand met ‘n simpatieke oor sal wees.

Eers die straatnaam stadig s-p-e-l. So moet jy ook die uitbreiding s-p-e-l want dit is mos nou ‘n heel vreemde plek en hulle het gewoonlik geen koekin clue waar dit op die aardbol is nie. Moet net nie die dorp se naam vergeet nie, want anders soek hulle die donker probleem in die verkeerde dorp se Voortrekker straat. Maar hierdie is ‘n redelike maklike probleem, jy kry ‘n verwysingsnommer en dan moet jy maar jou beurt afwag totdat daar ‘n beskikbare lorrietjie met die nodige toerusting en petrol in jou rigting sal ry. Die wagtydperk is dikwels iets tussen dae en weke en intussen hoop jy maar dat die skelms nie ook ontdek dat hulle rustig onder die dekmantel van die nag inkopies kan gaan doen nie.

Maar hoe gemaak met ‘n onbekende buurman wat drie jaar gelede ‘n huis vir ‘n paar miljoen gekoop het en nog nooit ingetrek het nie? Die dubbelverdiepinghuis staan dus al vir drie jaar leeg. Op sigself is dit nie te vreeslik nie want nou-en-dan daag ‘n tuinier op wat tuin skoonmaak en die dooie blare opvee. G’n mens weet ooit wanneer dit gebeur nie want die man is so stil soos ‘n muis en daar is geen merkbare roetine in sy besoeke nie. Al hoe mens kennis neem van so ‘n skoonmaak sessie, is wanneer die dik gestopte plastieksakke op die sypaadjie neergesit word.

En daar bly dit staan tot in ewigheid want die vullis verwyderaars weier om enige sakke van die grond af op te tel. As die vullis nie in ‘n ‘bin’ gesit word nie, bly dit daar staan totdat dit vergaan – of iemand kla (soos Ano)…

Ano weet hoe om te kla, maar sy het nie altyd die kennis waar om met hierdie klagte heen te gaan nie en met die uitdeel van geduld was daar al boom geskraap. Eerstens bestaan die gesondheidsdepartement jare al nie meer nie. Tweedens trek hierdie streek se sentrale munisipaliteit sy klein skouertjies op want hulle weet ook nie aan wie se klok hierdie probleem gehang moet word nie. Die kere wat ek wel die tuinier daar raakgesien en gevra het dat die gemors verwyder moet word, val op dowe ore.

Teen hierdie tyd is my moertjie al effe dik want die sakke het oor ‘n redelike aantal maande tot skouerhoogte gegroei. Tussen die verrottende blare het die rotte ‘n heel snoesige rooi-lig-distrik-hotelletjie waar hul ongestoord kan aanteel. Maar nuwe honger mae soek mos kos!

Dan kla ons seker maar by die DA, of hoe? Die ventjie is immers hier ingestem en dit is seker tyd dat hy iets vir die samelewing en buurt beteken. Geen antwoord op die e-pos wat uit mooi prentjies en kwaai byskrifte bestaan nie. Hy is net so lam soos die munisipaliteit en stiller as die groeiende rot bevolking.

Na baie gesoek en gekrap na die eienaar se inligting, is daar genoeg ammunisie vir ‘n beriggie in die plaaslike koerant, sommer so saam met die DA-vent se naam en kontakbesonderhede. Dit was nog nie eens saktyd vir die weeklikse koerant nie, toe staan hier ‘n voertuig om die sakke weg te ry.

Nou wonder ek… Wie was verantwoordelik dat dit opgeruim is? Die stadsraad – waar daar uiteindelik geen klag gelê kon word nie want daar is nie ‘n geskikte afdeling vir so iets nie. Dit kan nie die DA-kêreltjie wees nie want hy het genoeg weke gehad om iets te laat gebeur wat toe nie so gewerk het nie. Dit moet die koerant wees! Iemand daar het dalk gesien hier om moeilikheid want met elke keer wat ek voor dooiemansdeur te staan gekom het, het my bloeddruk ‘n bietjie gestyg.

Ek sê : dank die stadsraad se onwillige werkers af en gee dit oor aan die koerant. Iemand daar weet hoe om vuur te stook! Viva City Times!!

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag