Woorde op ‘n servet

Katryn klap die veiligheidshek toe. Sy woorde hang in die lug, sy’t hulle gehoor, maar sy gaan nie hier staan dat hulle by haar ore verby kan seil in haar hart in nie. Sy stoot die voordeur toe en sien deur die venster sy gesig agter die tralies van die veiligheidshek. Hy bly staan, maar sy draai vinnig weg van die deur af en gaan val op ’n stoel neer langs die kombuistafel. Haar lyf voel swaar. Sy staar voor haar uit. Ek wil dit nie hoor nie. Ek wil dit NIE HOOR NIE! Baklei sy met haarself.
Dit werk nie meer vir my nie. Sy woorde. Daar waar hy dit gelos het agter die veiligheidshek, kry dit lewe en bars deur haar voordeur. Soos ’n tornado ruk dit deur haar kombuis en tref haar teen die bors. Katryn snak na asem. Dit werk nie meer vir hom nie. Wát werk nie meer vir hom nie? Sy besef dit was ’n fout om die hek toe te maak in sy gesig. Sy moet hom vra wat nie meer vir hom werk nie en hoékom! Katryn spring op en mik vir die voordeur. Sy loer deur die ruitjiie om te sien of hy nog agter die veiligheidshek staan. Hy’s weg. Sy vlieg om en hardloop die trappe na haar kamer twee-twee uit. Van daar sal sy kan sien of sy bakkie nog onder in die straat geparkeer staan. Niks. Geen teken van hom of sy bakkie nie. Dis asof hy nooit hier was nie. Sy woorde weergalm in haar kop en sy gesig agter die hek steek vas voor haar oë. Hy wás hier en hy het so pas hulle verhouding beëindig. Alweer.
Hierdie donkie het wragtag haar kop twee keer gestamp, dink Katryn. Vyf jaar gelede was dit die eerste keer. Katryn voel hoe iets binne haar begin brand. Sy het geweet dit gaan gebeur, haar gesonde verstand het haar gewaarsku, maar toe besluit sy om haar hart te volg, want dalk, net dalk, dié keer is dit anders. Sy dink terug aan die eerste keer toe sy vir hom geval het. Hulle was op skool. Hy, drie jaar ouer as sy en sy was maar pas in die hoërskool. Dis hý wat dit begin het. Sy was eers nie bewus van hom nie, maar toe kom vertel ’n vriendin haar eendag dat hy baie oor haar uitvra. Dis toé dat Katryn hom raaksien. Hy is lank met breë skouers en blonde hare, amper ’n tipe movie-figuur soos Ryan Gosling. Sy het vir die eerste keer agtergekom hoe hy onderlangs na haar loer as hulle in die skoolgange verby mekaar loop. Sy kyk het dinge in haar wakker gemaak en skoon kind wat sy toe nog was, het sy nie mooi geweet wat om met die emosies te maak nie, maar sy het geweet sy hou van hom. Hy het die eerste seine gestuur en sy het daarop gereageer en terug geloer, geglimlag en hy het haar glimlag beantwoord met ’n knielammaak smile.
Toe het die telefoonoproepe begin. Eers net elke Dinsdagaand en later sommer elke aand. Agtuur saans was die hoogdepunt van haar dag. Die foon het gelui en dan moes sy met moeite die opgewondenheid onderdruk as sy sy stem aan die ander kant hoor. Sy mag nooit vir hom gebel het nie. Hy het daarop aangedring om die belwerk te doen, want ’n vrou bel nie agter ’n man aan nie. Dis nog iets wat hom vir Katryn genadeloos aantreklik gemaak het – sy anderste manier van dinge doen. Die era van liefdesbriewe skryf was toe ook al lankal verby, maar hy het vir haar begin skryf. Kort een papier briefies wat hy saam met ’n vriendin pouses vir haar aangestuur het. Nog ’n sein van sy kant af waarop sy gereageer het en sy het vir hom terug geskryf.
Hulle gesprekke en geskrifte was oor alle daagse dinge en nog meer. Baie keer het hy haar gevra wanneer hy by haar huis kan kom kuier, sy weet nie hoekom nie, maar sy het altyd ’n verskoning gehad. Een aand wat hy gebel het en weer gevra het of hy kan kom kuier het sy vinnig die verskoning gegee dat sy verkoue het. Die volgende dag het hy saam met sy briefie vir haar ’n boksie Smarties gestuur. Pilletjies vir jou verkoue sodat jy gou gesond kan word en ek vir jou kan kom kuier. Maar hy het nooit kom kuier na die boksie Smarties nie. Katryn verstaan self nie vandag hoekom nie, maar sy het nooit met enige van haar vriendinne of haar ouers oor hom gepraat nie. Niemand het geweet van haar gevoelens vir hom nie. Die enigste persoon wat wel geweet het, was hyself. Sy het hom gesê hoe sy oor hom voel in ’n antwoord briefie op sy raad vir haar kama-verkoue. En toe is hy weg. Sommerso, het hy alle kontak verbreek. Geen telefoonoproepe meer nie, ook nie die briefies nie, selfs nie eens een woordjie as ’n reaksie op hoe sy haar hart op papier vir hom uitgestort het nie. Die seine was tog daar, hoe het sy dit so verkeerd gelees? Katryn was eers hartseer, toe verward en later kwaad. Sy het geglo sy het ’n goeie vriendskap dalk opgeneuk deur gevoelens te openbaar waarmee hy nie kon vereenselwig nie. Toe laat sy die saak maar daar, maar sy het al sy briewe gehou. Sy het dit in ’n koevert agterin haar Bybel gebêre. Die briewe was nie al wat sy gehou het nie, daar was ’n vlekkie op haar hart wat vir altyd aan hom sou behoort. Al was die gevoelens so deurmekaar en onbekend, was hy die eerste man vir wie sy werklik gevoél het.
Drie maande gelede, loop hulle mekaar vir die eerste keer na al die jare weer raak. Beide ’n bietjie ouer en sy heelwat wyser. Sy was met die eerste oogopslag al versigtig vir hom. Al was Katryn lankal nie meer kwaad nie, het sy hom op ’n afstand probeer hou. Die onthou van haar seer hart was vars in haar geheue, maar so ook die onthou van hoe kosbaar hy haar destyds laat voel het. Van sy kant af het hy die woord ‘vriendskap’ baie mooi voorgehou vir die eerste ruk. Hoe dankbaar hy is dat hy weer ’n ou vriendin terug gekry het en hoe baie hy haar vriendskap waardeur en en en. Die eerste sein het weer van sy kant afgekom, dink Katryn. Hy wou net vriende wees. Ten minste het sy dié keer geweet waar sy met hom staan. Of so het sy gedink, want dit was nie lank nie of dinge het begin uitrafel. Hy het weer begin bel, elke aand. Sy briefies van destyds het hy nou per SMS of op Facebook gestuur. Hulle het begin saam uitgaan en voor sy haar kon kry, was Katryn amper elke dag in sy geselskap. Toe begin dié twee “vriende” hande vashou in die fliek, lang stywwe drukkies deel en piksoentjies op die wang word intieme gevryery. Vriende doen toe dinge wat vriende nie veronderstel is om te doen nie en Katryn begin dit besef. Met een aand se gevry het sy hom gestop en reguit gevra: “Waar presies staan ek met jou?” Hy het haar hande in syne gevat, sy Ryan Gosling smile gegee en geantwoord: “Ek het jou lief.”
Dit was drie weke terug. Nou sit sy hier met daai vier woorde wat hy toe gesê het en die woorde wat hy vanaand daar agter by die veiligheidshek gelos het. Dit werk nie meer vir my nie. Katryn wil kwaad word, maar dit sal net vir haarself moet wees. Sy moes geweet het dit sal weer gebeur. Sy soek na die Bybel op haar bedkassie en tel dit op. Die koevert met sy briewe val uit en versprei op die mat. Haar oog vang ’n geel servet en sy tel dit eerste op. Verlede week toe hulle by La Romantica gaan pizza eet het, het hy dié woorde vir haar neergeskryf. Glo iets wat hy vroeër die dag raakgelees het.
Amber rus ons liefde, tot dit weer ontspring…
Wat sou hy tog hiermee bedoel het? wonder Katryn. Een ding is verseker, hier gaan nie gou weer ’n ding ‘ontspring’ nie. Nie vir hom nie, nie met hom nie, nooit ooit weer nie. Katryn gryp die bondel papiere op die mat. Sy maak haar kamervenster oop en begin elke briefie een vir een in stukkies skeur. Sy laat die flenters deur haar vingers val sodat die aandwind dit opskep en wegvat van haar. Net die servet skeer sy nie op nie. Sy maak die venster weer toe, druk die servet teen haar lippe. Sy sal hom laat gaan, sy sal die vlekkie in haar hart laat gaan en vergeet, vergeet van die telefoonoproepe, die briewe, SMS’e, als. Sy sal net hierdie een stukkie vir haarself hou, hierdie servet met die vreemde woorde sal haar herhinner; alle bome wat bot, dra nie altyd vrugte nie.

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag