Lente-ontwaking (Silwer)

“Dis heerlike lente, die winter’s verby” bruis die woorde van die ou kinderliedjie ritmies deur my stram wese. Daar’s behoorlik ‘n huppel in my stap (al is dit net in my gedagtes) want gedurende die afgelope wintertyd (letterlik en figuurlik) het ek ‘n hegter verhouding met swaartekrag gevorm. Omdat my voete so stewig geanker is aan moederaarde, is huppel en spring tans ietwat ongemaklik-onmoontlik. Om die gewete te sus, skryf ek dit maar toe aan ouderdom, maar eintlik weet almal wat my ken, dis daai ekstra kilos wat die speek in die wiel is.

Hier waar ek staataf stap (huppel in verbeeldingsvlug) onder die koepel van Magnolias, Koraal en ander boomreuse in lentefleur, voel ek vir die eerste keer in ‘n lang tyd weer vrolik en vry. Hoe dan anders, met soveel asemrowende skoonheid om my?

Die oggendlug is gelaai met die geur van verbleikblomme (Yesterday Today and Tomorrow), Katjiepiering, Jasmyn, Laventel, en wie weet wat nog, wat oral in versorgde tuine sierlik pronk in kleur en geur.

Die vrolike getjirp van voëls vind aanklank by my hartslied en ek verkyk my aan hulle vlytige bekvaardigheid om stringe gras en takkies aan te vlieg na oorhangtakke waar hul fladderend nessies bou. Dis ‘n lente-ontwaking wat belofte van nuwe lewe inhou.

‘n Dankbaarheid oorvloei my gemoed toe ek met eerbied opkyk na die wolklose blou hemel bo my en opnuut besef hoe kosbaar lewe is. Hoe bevoorreg ek is om juis in hiérdie vel, gedurende hiérdie tyd, op hiérdie plek en in hiérdie stad en land, soveel seën te kan beleef.

Hoe verder ek stap, hoe mooier en ligter word alles, hoe skoner die bril waardeur ek kyk.

Spontaan begin ek verbygangers groet. Eers kyk hulle my ontstig en half verbaas aan, glimlag dan spontaan terug as groet. Knoop selfs hier en daar ‘n geselsie aan. Met elke tree en vriendelike reaksie wat ek ontvang verbeter my sig en ontwaak iets hier binne my. ‘n Wete dat die krag van menswees lê in kettingvorming. As los skakels raak ons verlore, is kwesbaar en swak, maar wanneer ons aan mekaar vashaak, vorm ons ‘n sterk, onbreekbare ketting van waarde.

Toe my asem begin protesteer en smeek vir omdraai en rus, stap ek tydsaam terug na my eie beskutte nes. Met skoon lense aanskou ek die afgeleefde broeiplek en besef ek het hopeloos te lank hier genes. Met ywer begin ek skanse afbreek en oorgroei ontbos. Stoot gegrendelde vensters wydoop, sodat die aroma van lentefleur kan deurspoel en verfris.

‘n Nuwe nes sal ek bou. Een van laventeltakke, versier met Jasmyn. En saam met die ontwaking van nuwe lewe, my loflied aanhef as dankbare lentelied. “Dis heerlike lente, die winter’s verby!”
(457 woorde)

©Driekie Grobler

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag