Bottel in die branders Silwer 1153 woorde

Mara laat sak haar skouers. Die seemeeue kla en kerm en swiep laag oor haar kop heen. Hulle duik weg en gaan aas maar weer by die dokke. Mara se sakke is leeg. Die laaste broodkorsie het sy vir Brakkenjan gegooi. Die roomwit basterbrak volg haar al die hele week. Die son vlek die horison rooi. Sy strek haar bene voor haar uit en voel hoe die golwe aan haar tone lek.
‘n Skerp tjankblaf ruk haar terug na die werklikheid. Brakkenjan se nekhare staan pen orent! Grommend duik hy in die branders en hardloop dan weer in Mara se rigting. Nuuskierig, dog versigtig, loop sy nader. Die groen glas blink in die laaste strale van die sterwende son. Mara gryp die bottel net betyds voordat dit weer deur die branders teruggetrek word.
“En dit Brakkenjan, watter skat het jy hier ontdek my honne? Kom, dis in elk geval tyd om huis toe te gaan.”

Brakkenjan draf opgewonde voor haar uit. Mara Skud die bottel liggies. Sy wonder wat staan op die opgerolde papier wat so kunstig met ‘n rooi lintjie vasgebind is. Gelukkig het die bottel nie op die rotse beland nie. Die tuinhekkie kraak en ‘n krap skarrel skeef-skeef die rotstuin in. Dit is al sterk skemer. Mara skakel die stoeplig aan en plaas die bottel op die hout tafel neer. Brakenjan kom lê by haar voete.
Die kurkprop is stewig in die nek van die bottel vasgegom. Mara sny versigtig stukkies kurk met ‘n skerp mes weg. Sy skud die briefie in haar hand uit. Die rooi lint glip gemaklik van die briefie af.
“Bitterbaai. Kalkhuis nommer 3. Waar die sandduine goud smelt in die somerson. Die ketel is aan. Ek wag.”
“Wat ‘n vreemde boodskap. Wat dink jy Brakkenjan, sal ons gaan ondersoek instel?”
Brakkenjan se stertjie klap klap teen die houtvloer. Hy is uitgeput na die middag se stap op die strand. Bitterbaai is ‘n goeie vyf kilometer van die strandhuisie af. Mara steek die rol papier terug in die bottel. Net more sal sy en Brakkenjan die pad vat. Hulle kan ‘n piekniekmandjie pak. Haar bergfiets het ‘n mandjie voor en agter. Brakkenjan kan gemaklik vor in ry wanneer hy moeg word om saam te draf. Mara strek haarself luilekker uit. More is nog ʼn dag.
Die son brand ongenadiglik op Mara se skouers neer. Fyn sweet spoortjies rol teen haar slape af. Gelukkig kan hulle van die fietspad langs die strand gebruik maak en sukkel die bergfiets nie met die steiltes nie. Brakkenjan lê met sy kop op die kant van die fietsmandjie. Sy ore gespits en sy neus wikkel kort-kort in die wind. Dan lig hy sy kop en los ‘n skerp blaf in die rigting van die strand. Mara stuur die fiets in die rigting van die rotse. Sy wip vinnig van die saal af en stoot die fiets oor die dik sand. Brakkenjan draf nou voor die fiets uit in die rigting van die vissershuisies wat wit teen die goue sandduine lê.
Kalkhuis is ‘n langvergete naam wat die ou vissers die klein witgepleisterde huisies teenaan die rotse op Bitterbaai gedoop het. Bitterbaai is so vernoem omdat daar vele visserskuite op die rotse beland het en vissersvroue aand na aand op die rotse vergeefs sit en wag het vir verlore geliefdes om uit die stormsee terug te keer. Nou is dit ʼn spookdorpie wat slegs van tyd tot tyd deur skrywers en rugsakwandelaars of strandlopers bewoon word. Juis die rede waarom Mara besluit het om te kom ondersoek instel. Die bottel het sy oorsprong hier op die verlate Kalkhuis strand gehad.
Die paadjie na nommer drie kronkel tussen gebreekte skulp en wit duinsand. Fynbos vlek hier en daar lappies groen tussen die rotspunte wat deur die sand breek. Mara moet haar fiets plek-plek oplig om vorentoe te vleg. Sy wonder waar Brakkenjan heen verdwyn het. Dan hoor sy die bekende blaf en die opgewonde stem van ‘n kind. Die lang hare blink in die son. Die koper stringe lok oor die bruingebrande ruggie.
“Nina. Kom kind, jy gaan swart verbrand in die son.”
“Ouma! Kyk wie het besluit om huis toe te kom.”
Mara kug liggies.
“Goeie middag. Ek sien Brakkenjan het sy huis gevind? Mara, aangename kennis. Ek woon daar teen die hang onder Spitskop. Die hondjie het sowat ‘n week gelede by my aangekom.”
Mara stut haar fiets teen die wit muur van die huisie.
“Ek het julle bottel in die branders gekry”
Versigtig haal Mara die bottel uit die mandjie en skud die briefie in haar hand uit.
“Hier.”
Nina neem die briefie by Mara.
“Ouma Lien?”
“Hallo Mara. Ek sien die bottel het sy doel gedien. Kom die ketel kook.”
Mara volg die ouer vrou in die huis in. ‘n Vreemde kruie reuk hang in die lug. Op die kombuis tafel staan ‘n koffiepot en twee blikbekers. Mara neem die beker wat haar aangebied word. Die koffie ruik na varsgemaalde bone. Mara voel hoe die soet nektar oor haar tong speel. Dan sak sy onwillig op die rusbank agter haar neer.
“Nina, gaan steek die vuur op die strand aan. Jy weet pappa gaan uitkyk vir ‘n baken wanneer hy die skuit huis toe bring.”
Nina hardloop in die rigting van die strand. Dit is presies ‘n jaar vandat haar pa met die skuit uit is. Ouma het belowe dat hy vannaand sal huis toe kom. Sy pak nog hout op die hoop en gaan sit op die sand. Vlooi kom lê met sy kop op haar skoot. Dis nog ‘n hele ruk voor skemer maar Nina weet sy moet luister as ouma praat. Ouma het gese sy moet hier bly en dan die vuur aansteek sodra dit donker begin word. Sy sal die lig van haar pa se skuit duidelik sien. Dan moet sy ‘n brandende stomp vat en ‘n baken vir pappa wees. Sy wonder wat gesels ouma en die tannie wat vanmiddag met die fiets hier aangekom het. Ouma het van haar spesiale kruie in die koffiepot gegooi. Sy wonder of die tannie dan siek is.
Dit is al sterk skemer. Lien lei Mara aan haar hand na die rotse. Sy voel skuldig oor die jong vrou maar haar liefde vir haar seun dwing haar om voort te gaan. Sy wag al n jaar vir hierdie dag. Die see aanvaar ‘n offer in ruil vir ‘n geskenk uit sy buik. Sy stoot die jong vrou vorentoe. Mara loop gewillig die see in, onbewus van die golwe wat al hoe hoër om haar bene slaan. Die maan lig sy kop en in die verte kan Lien die rooi gloed van die vuur op die strand uitmaak. Mara verdwyn in die golwe.
“Ouma, oumaaaaa kom help. Pappa se skuit sit op die sandbank vas. Jy was reg ouma, hy is terug. Kom help”
Lien gooi haar arms in die lug. Haar offer is aanvaar.

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag